Είναι πάθηση που ανήκει στις προαναφερθείσες ρευματικές παθήσεις ή  νόσους του κολλαγόνου και εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες συνήθως γύρω στα 35 με 50 χρόνια της ηλικίας τους. Συνήθως όταν ο ασθενής εκδηλώσει  συμπτώματα από μία άρθρωση (πόνος),  ανακαλύπτουμε ότι αυτόματα έχει πρόβλημα και η άλλη άρθρωση.  Φυσικά όπως και στις προηγούμενες ρευματικές παθήσεις, υπάρχουν συστηματικά προβλήματα τα οποία πρέπει οι θεράποντες ιατροί κυρίως  ρευματολόγος (αλλά και καρδιολόγος, νεφρολόγος) να τα παρακολουθούν και να τα αντιμετωπίζουν και σε συνεργασία με τον ορθοπεδικό να βρουν την περίοδο όπου δεν εμφανίζει κάποια έξαρση της νόσου η ασθενής.

 

 

 

Είναι χαρακτηριστική η οστεοπόρωση και γι’ αυτό τον λόγο είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται εμφυτεύματα με ορθοπεδικό ακρυλικό τσιμέντο τα οποία δεν έχουν κίνδυνο πρόκλησης κατάγματος κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, το οποίο μπορεί να αποβεί πολύ άσχημο για τον ασθενή. Επίσης με τη συγκεκριμένη αρθροπλαστική θα έχουν πιο γρήγορη κινητοποίηση από ότι σε ασθενείς που χρησιμοποίησαν  πρόθεση χωρίς τσιμέντο. Υπάρχει δυνατότητα να χειρουργηθούν και τα δύο ισχία σε ένα χρόνο αλλά γενικά λόγω της υψηλότερο ποσοστού για λοίμωξη δεν το συνιστούμε. Στην κλινική μας ειδικά σε αυτούς τους ασθενείς κάνουμε την επέμβαση στο πρώτο ισχίο και μόλις βελτιωθούν  οι αιματολογικές παράμετροι του ασθενούς και κινητοποιείται άριστα,  περίπου σε ένα μήνα, μπορεί να χειρουργηθεί και το δεύτερο ισχίο. Επίσης έχουμε δει σε κάποιους ασθενείς μίας μορφής συνδεσμική χαλαρότητα, γεγονός που μπορεί να έχει κάποιο  αντίκτυπο και στην σταθερότητα της αρθροπλαστικής του ισχίου και ο χειρουργός πρέπει να είναι  κατάλληλα προετοιμασμένος γι’ αυτό. Η κινητοποίηση είναι τάχιστη και  από την πρώτη κιόλας  μέρα μετά τη επέμβαση μπορεί να σηκωθεί και να περπατήσει ο ασθενής. Δεν λησμονούμε την μετεγχειρητική συνεννόηση με τον ρευματολόγο του ασθενούς.